Een aantal lezers merkte op dat ik in mijn stukje Dansende truitjes met geen woord heb gerept over de muziek die onder de screensaver zit. Ze hebben gelijk, want die muziek is bijzonder genoeg. Het is een geraffineerde mix van kinderlijke argeloosheid (de xylofoon!) en slimme stilering. Precies zoals de beelden van de dansende truitjes dus.
Op zichzelf komt de score heel dicht bij het gevreesde lift
en winkelcentrumdecor, maar in mijn oren is het er juist een geslaagde pastiche
van. Samen met de beelden, die helemaal niet synchroon zijn en toch naadloos
aansluiten, veroorzaakt die muziek een soort wezenloze opgewektheid, een
luchtige sfeer die aan sommige cultfilms uit de 60-er jaren doet denken (De wrekers). Er gebeurt van alles, maar
wat maakt het uit. Alles is lichtvoetig en voorbijgaand, “bedoeling” en
“betekenis” zijn hier helemaal niet van toepassing. De klok tikt de maat: let’s dance.
Toch, ik beken het, heb ik thuis het geluid afgezet, domweg
omdat ik anders de onderbreking te heftig vind als ik aan het werk ben. Voor
het geheel moet je echt even stil zitten. Dat is het wel waard. Voor deze
truitjes wil elk schaap zich met liefde laten scheren.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten