Dieprood

Afgelopen dinsdag s‘avonds tegen achten naar de Albert Heijn in de buurt gerend. Zelfs in haast merkte ik op dat de winkeljongens verpakte vleeswaren die over de datum waren uit de schappen haalden. En naar achteren brachten om in een container te dumpen. Doorgaans gebeurt dit zeer discreet en buiten het zicht van de klanten, want niets mag onze zorgeloze consumptie verstoren. Maar zo dicht tegen sluitingstijd hadden de jongens elke schroom verloren. Baldadig elkaar dwarszittend balanceerden ze met hun gedoemde stapels door de winkel. Zo ving ik ongewild een glimp op van het massale weggooien, van de verspilling die, zo redeneerde ik bitter, het onvermijdelijk gevolg is van elke schaalvergroting. En ik vroeg me af wat die jongens daar van moesten denken, die jongens die dit aan het eind van elke dag moeten doen.

Snel griste ik wat ik nodig had uit de schappen. Alsof ik onder water zwom baande ik me een weg naar de kassa’s. Het meest irriteerde me nog mijn eigen medeplichtigheid door hier mijn verdomde kruidenierswaren te halen. Zelfs de korte rij bij mijn favoriete caissière kon geen troost bieden. Inpakken en wegwezen hier. Toen ik haar betaald had en het pak koffie onder de rol beschuit in het plastic zakje frommelde, hoorde ik het meisje zeggen: ”En alstublieft.” Ik keek op en zij offreerde mij een dieprode roos, de steel verpakt in cellofaan. Ik deed een stap achteruit. Een roos? Even stond alles stil. Tot een jongen van een jaar of 14 achter me zei: ”Je hoeft niet te schrikken hoor, die geeft ze aan iedereen!” Ik nam de bloem voorzichtig aan – ik zag dat het meisje óók bloosde – en tegelijk realiseerde ik me dat het 14 februari was.

Gegeneerd liep ik terug naar huis. The invisible worm, that flies in the night in the howling storm. Ik zag niemand anders met een dieprode roos.

16 februari 2012