Early spring blues revisited

Ik hoor net uit de radio dat het democratisch tot stand gekomen "koningslied" is teruggetrokken. Vóór het zingen de kerk uit was mijn eerste gedachte - al is dat nou juist nooit de sterkste kant geweest van onze koninklijke familie. Maar ik vind het oprecht jammer van dat lied. Want niet vaak trof een tekst zó raak de historische domheid en ongeletterdheid van het oranjevolk.

De feestcommissie zou ik dan ook willen toeroepen: "Een beter lied laten maken is volkomen onlogisch! Vergeet het!" Maar het is, besef ik nu, tegelijk weer typisch Nederlands: een manier om van twee walletjes te eten. Het is als met het geloof hier te lande: niet meer naar de kerk gaan maar wel halfzacht in een soort van opperwezen blijven geloven.

Van twee dingen een: óf je gelooft en neemt de kerk met al z'n poespas en spelregels erbij óf je verwerpt het hele spelletje van predestinatie en man-met-baard-op-wolk. Hetzelfde geldt voor het koningslied. Of je dweept met oranje en joelt met z'n allen die oliedomme tekst óf je wijst het erfelijk koningschap als instituut af.

Maar de benarde commissie zal wel weer naarstig op zoek gaan naar een ander koningslied. Ik wil toch graag helpen en herhaal hierbij mijn eerder gedane suggestie (en ik geef nu de volledige tekst):

Alle dwazen dwepen met oranje
Falderalderappes
Falderalderare

Alle dwazen dwepen met oranje

Fal, fal, falderalderalderaldera!

Het kost niks, de muziek kent iedereen en het lijkt me iets geweldigs om het gehele Nederlandse volk dit lied unisono, dat is: als uit één mond, op 30 april om half acht te horen galmen, terwijl de koning - met gebogen hoofd en tot tranen geroerd - toeluistert.

Zondagmorgen, 21 april 2013